Πάει καιρός που στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ένας ανελέητος χορός κακών μαντάτων, σημείων και τεράτων, προσθέτουν καθημερινά μικρές ψηφίδες σ ένα γιγάντιο αδηφάγο ψηφιδωτό.
Μια υγεία που στενάζει βαριά αγκομαχώντας να ανταπεξέλθει έρημη και μόνη. Πλήρεις ΜΕΘ και χειρουργεία που μειώνονται με ασύλληπτο θράσος στο 80%. Νοσοκομεία με μοναδικούς στυλοβάτες βαπτισμένους ήρωες που επιβραβεύονται στηρίζονται και ενθαρρύνονται οικτρά μόνο με χειροκροτήματα.
Μια παιδεία που κρεμιέται στα μανταλάκια δυσκολεύεται, υποβαθμίζεται, ευτελίζεται σε τραγελαφικές αδιέξοδες, ανεφάρμοστες και ολίγιστες, ταξικές τηλεκπαιδεύσεις. Σε σχολεία αφημένα στο έλεος μιας πανδημίας, που μια διατυμπανίζουν πως τα θέλουν ανοιχτά χωρίς καταληψίες, χωρίς συλλαλητήρια με δίκαια αιτήματα αλλά που αβασάνιστα κλείνονται εν μια νυκτί όταν η πανδημία εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς και απειλεί μαζί με την υγεία των πολιτών να φανερώσει τον βασιλιά τους που οδεύει γυμνός ανάμεσα στο πλήθος.
Φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, ανέχεια, καταστρατηγημένα εργασιακά δικαιώματα, καταστολή αγώνων, υφαρπαγές κατοικιών, ληστρικές επιδρομές σε μισθούς και συντάξεις, κι ένα βουνό ανασφάλεια. Θανατηφόρες θεομηνίες, πόλεις κατεστραμμένες από πλημμύρες και σεισμούς. Κερδοσκόποι και δημοσκόποι ακάθεκτοι και το ζωνάρι πια μοιάζει να μην έχει άλλες τρύπες για σφίξιμο.
Νέες λέξεις πιπιλίζονται σαν καραμέλα εφαρμόζονται και γίνονται δεκτές ποικιλοτρόπως άλλοτε καταπίνονται με υπομονή, εγκράτεια κι αισιοδοξία κι άλλοτε φτύνονται με ορμή, οργή και αμφισβήτηση. Νέες λέξεις όπως ευπαθείς ομάδες, ατομική ευθύνη, lockdown και νέοι κορονοχάρτες που βάφουν την Ελλάδα με νέα χρώματα και τη χωρίζουν γεωγραφικά και σε κόκκινες, πράσινες, κίτρινες και πορτοκαλί ζώνες.
Κορονοχάρτες μιας σαστισμένης κοινωνίας μπερδεμένης, φοβισμένης, συχνά απελπισμένης, ενίοτε δειλής, παραπληροφορημένης, βολεμένης στο όλο και πιο λίγο, στο εφήμερο, στο πικρό, στην ψευτοπαρηγοριά ότι «υπάρχουν και χειρότερα», διεκδικώντας περισσευούμενα ψίχουλα από τη πίτα, που για μια φορά ακόμη ανήκει στους λίγους έχοντες και κατέχοντες, στους χορτάτους.
Πίσω και πάνω από όλα αυτά μια καπιταλιστική χυδαιότητα, μια πολιτική αρκούντος λειτουργική, με πολιτικούς επιλεγμένους για τη συνέχεια και εφαρμογή της. Πολιτικοί που δε χρειάζεται να είναι ικανοί, δε χρειάζεται να είναι άξιοι, αρκεί να είναι φιλόδοξοι και απάνθρωποι. Αρκεί να μπορούν να ξεπουλήσουν οποιοδήποτε ίχνος ευσυνειδησίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οποιοδήποτε ίχνος αισθήματος δικαίου. Αρκεί να μπορούν να ξεπουλήσουν ένα ολόκληρο λαό, που κατά παράδοξο τρόπο τους εξέλεξε και τους όρισε στυλοβάτες μιας δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας εγκληματούν και λαμβάνουν τα απεχθέστερα αντιλαϊκά μέτρα.
Ας αναλογιστεί ο λαός τι κατάφερε ο ίδιος μέσα στον ρου της ιστορίας, ας αναλογιστεί τη δύναμή του, ας ορίσει τις τύχες του, ας γίνει πρωταγωνιστής κι ας αποφασίσει για τη ζωή του. Γιατί όποιος κοιτά τούτη την άβυσσο χωρίς κρίση, χωρίς βούληση χωρίς πυγμή, όποιος σύρεται πίσω από την αγέλη πειθήνια, να θυμάται πως: «όταν κοιτάς την άβυσσο στο τέλος σε τραβάει μέσα».
Ρούλα Καραγιάννη