Εικόνες που πραγματικά σοκάρουν αλλά και δίνουν τροφή για σκέψη είναι αυτές που διακινούνται από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανά τον κόσμο.
Oι πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις της Ουχάν, της πόλης που βρέθηκε πρώτη στη δίνη της πανδημίας στα τέλη του περασμένου έτους. Εικόνες που με εξαίρεση τις μάσκες δύσκολα ξεχώριζαν από τις περσινές αντίστοιχες τέτοια εποχή, δείχνοντας με εκκωφαντικό τρόπο την αποτυχία της συντριπτικής πλειονότητας των δυτικών κρατών να αντιμετωπίσουν αυτό που κατόρθωσαν τα ίχνη έστω κεντρικού σχεδιασμού στο ιδιόμορφο καπιταλιστικό (;) σύστημα της Κίνας.
Υπάρχει όμως ένα παράδειγμα, που δείχνει ακόμα πιο ανάγλυφα τη διαφορά μεταξύ ενός πλήρους δημόσιου συστήματος υγείας και ενός όπου το βασικό αυτό αγαθό και συνάμα ανθρώπινο δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα.
Ο λόγος για τις εικόνες από τις πρωτεύουσες της Κορεατικής χερσονήσου. Από τη μια η Σεούλ, με σκηνές βγαλμένες από δυστοπική ταινία, εικόνες δυστυχώς τόσο οικείες και σε μας, με έρημους δρόμους, αστυνομικούς παντού για ελέγχους και τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του. Από την άλλη, το κέντρο της Πιονγκγιανγκ στη ΛΔΚ, όπου ο κόσμος συνέρρευσε για να γιορτάσει την αλλαγή του χρόνου, απαλλαγμένος από το άγχος των απαγορεύσεων και την αγωνία να μην κολλήσει ή μεταδώσει σε κάποιον ευπαθή αγαπημένο το φονικό για χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά ιό.
Πρόσωπα χαρούμενα, πολλά βέβαια με μάσκες για καθαρά προληπτικούς χώρους, αφού στη ΛΔΚ ακόμα δεν έχει καταγραφεί επισήμως κάποιο κρούσμα, πυροτεχνήματα, μπαλόνια, φώτα και άνθρωποι αγκαλιασμένοι.
Εικόνες που τόσο πολύ μας έχουν λείψει, στιγμές που μας στέρησε όχι μόνο αυτή καθεαυτή η πανδημία, αλλά κυρίως η καταστροφική διαχείρισή της από τις κυβερνήσεις, οι οποίες ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν την εγγενή αναρχία του καπιταλιστικού συστήματος, αναρχία μοιραία σε περιόδους τέτοιου τύπου κρίσεων, αλλά κυρίως αδυνατούν να παρακάμψουν το μόνο νόμο στον οποίο βασίζεται αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης, το νόμο του κέρδους.
Μάλλον θα είναι πολύ δύσκολο να πει κάποιος “να πάτε στη Βόρεια Κορέα”, αφού μέχρι στιγμής η διαχείριση της πανδημίας στο κράτος αυτό, όπως και στην Κίνα, επιτρέπει στον κόσμο Να ζει ανθρώπινα, ενώ εδώ στην Ελλάδα αλλά και γενικά στις Ευρωπαϊκές χώρες ούτε στον φούρνο δεν μπορούμε να πάμε…