Τα αποτελέσματα της πολιτικής που θεωρεί «κόστος» την ουσιαστική και ολόπλευρη στήριξη του απροστάτευτου παιδιού από το κράτος, αλλά και τη μόνιμη και σταθερή δουλειά όσων εργάζονται στον συγκεκριμένο τομέα, φανερώνονται για μια ακόμα φορά με την επικείμενη λήξη προγράμματος που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια σε μία από τις πτέρυγες του Αναρρωτηρίου Πεντέλης.
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, από το 2017 λειτουργεί με «δωρεές» και «χορηγίες», τα πρώτα δύο χρόνια από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο στη συνέχεια αποσύρθηκε, για να «επενδύσει» στην αποϊδρυματοποίηση, και στη συνέχεια από την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, που η χορηγία της λήγει τέλη Ιούνη και πλέον στρέφεται σε άλλα «φιλανθρωπικά» μονοπάτια, πιο συγκεκριμένα στη στήριξη προσφύγων από την Ουκρανία. Ετσι, το συγκεκριμένο κέντρο και οι 12 εργαζόμενοί του, συμβασιούχοι στην πλειοψηφία, μένουν ξεκρέμαστοι. Σημειωτέον, πρόκειται για πρόγραμμα που προέκυψε με σύμπραξη του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας της Αττικής και των «Παιδικών Χωριών SOS», και είχε διαφημιστεί τότε ως μια πρωτοβουλία που «βάζει τέλος στην εγκατάλειψη βρεφών στα μαιευτήρια», ενώ εκεί μεταφέρθηκαν παιδιά από εισαγγελικές εντολές.
Αυτήν τη στιγμή στην πτέρυγα φιλοξενούνται περίπου 13 παιδιά, νεογέννητα έως και 2,5 ετών, τα οποία έφτασαν από τα μαιευτήρια κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Σύμφωνα με πληροφορίες οι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν τις προηγούμενες μέρες ότι δεν υπάρχει χορηγός να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του προγράμματος και ότι η πλειοψηφία τους θα απολυθεί, εκτός από 2 – 3 που θα καλύψουν κάποια κενά στα «χωριά SOS». Όσο για τα μωρά που φιλοξενούνται στη συγκεκριμένη πτέρυγα, τα υγιή «έτσι κι αλλιώς τώρα φεύγουν πολύ γρήγορα», δηλαδή θα προωθηθούν με συνοπτικές διαδικασίες σε ανάδοχες οικογένειες ή προς υιοθεσία, και τα υπόλοιπα θα στριμωχτούν στις ελάχιστες δημόσιες δομές παιδικής προστασίας. «Δεν θα δεχτείτε άλλα παιδιά, οπότε δεν κλείνουμε, απλά σταματάμε γιατί δεν θα υπάρχουν πλέον παιδιά» είναι μια από τις εξοργιστικές «δικαιολογίες» των αρμοδίων, όπως μας μεταφέρουν εργαζόμενοι στη δομή.
Ακολουθείται λοιπόν ο γνωστός δρόμος των μπαλωμάτων όπως – όπως σε έναν από τους πιο ευαίσθητους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας. Ο δρόμος της εμπλοκής ιδιωτών, ΜΚΟ και άλλων φορέων που «επενδύουν» στα μεγάλα κενά και στις ελλείψεις του κράτους και όλων των κυβερνήσεων, και προφανώς όποτε θέλουν μπορούν να αφήνουν «σύξυλες» τέτοιες δομές, ανάλογα με το προς τα πού φυσούν τα ευρύτερα συμφέροντά τους. Μάλιστα, όλα αυτά δικαιολογούνται υποκριτικά στο όνομα της «αποϊδρυματοποίησης», που σηματοδοτεί τελικά το κλείσιμο κι άλλων δομών, τα μπαλώματα από ΜΚΟ και ιδιώτες.