Γεννημένος στο Λανούς, του Μπουένος Άιρες, μεγάλωσε στην παραγκούπολη Βίλα Φιορίτο και σε ηλικία 8 ετών εντοπίστηκε από ανιχνευτή ταλέντων, και στα 10 έπαιζε για την εφηβική ομάδα των Αρχεντίνος Τζούνιορ. Μέχρι τα 14 του έπαιζε στις ακαδημίες με την ομάδα να λέγεται Cebollitas, που σημαίνει “κρεμμυδάκια”.Μέσα σε τρία χρόνια, οι Cebollitas κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία ως η πιο διάσημη και πετυχημένη παιδική ομάδα της Αργεντινής.
Στα 12 του διασκέδαζε τους θεατές δείχνοντας τη μαγεία του με την μπάλα κατά τη διάρκεια των διακοπών του ημιχρόνου των παιχνιδιών πρώτης κατηγορίας καταφέρνοντας να κερδίσει το θαυμασμό του κοινού.
Αγωνίστηκε στην Μπόκα Τζούνιορς και στην συνέχεια πέρασε στην Ευρώπη, όπου φόρεσε την φανέλα της Μπαρτσελόνα από το 1982 έως το 1984.
Από εκεί, σειρά είχε η Νάπολι την οποία εκτόξευσε με την παρουσία του. Με τους παρτενοπέι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο Ιταλίας, ένα κύπελλο UEFA και ένα ιταλικό σούπερκαπ.
Το 1992 μετακόμισε στην Σεβίλλη πριν επιστρέψει την επόμενη χρονιά στην Αργεντινή για την Νιούελς Ολντ Μπόις.
Έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997.
Με την εθνική Αργεντινής συμμετείχε σε τέσσερα Μουντιάλ (1982, 1986, 1990, 1994), σημειώνοντας γκολ σε όλα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιταλίας το 1990, σκόραρε μόνο με πέναλτι έναντι στους Ιταλούς στα ημιτελικά.
Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό. Σε ένα Μουντιάλ, όπου έμεινε στην Ιστορία για το «χέρι του θεού», γκολ που σημείωσε στα προημιτελικά με την Αγγλία, αλλά και εκείνο που πέρασε όλους τους Άγγλους στον ίδιο αγώνα, σε ένα από τα πιο όμορφα γκολ στην Ιστορία του ποδοσφαίρου.
Δεν ξέχασε ποτέ την κατάγωγή του παρά την ασύγκριτη επιτυχία του. Πάντα ήταν στο πλευρό των ανθρώπων της τάξης του, ο Ντιέγκο Μαραντόνα φρόντιζε να συμπαραστέκεται σε όσους τον είχαν ανάγκη, χωρίς να υπολογίζει το κόστος.
Ο Ντιέγκο ήταν στο πλευρό των αδικημένων, όσων αγωνίζονταν για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό το πάθος του για να ξημερώσει μια άλλη μέρα για τους πολλούς ήταν που τον οδήγησε να δηλώσει: «Θα ντυθώ στρατιώτης για μια ελεύθερη Βενεζουέλα για να αγωνιστώ εναντίον του ιμπεριαλισμού και εναντίον αυτών που θέλουν να αρπάξουν τις σημαίες μας, που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε»…
Ήταν ο ίδιος που λίγες μέρες πριν τον θάνατο του, δήλωνε: «Η ευχή μου είναι να περάσει γρήγορα αυτή η πανδημία. Με θλίβει να βλέπω παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Ξέρω πώς είναι να πεινάς για πολλές μέρες και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει στη χώρα μου. Ευχή μου είναι να βλέπω όλους τους Αργεντινούς χαρούμενους, με δουλειά και να έχουν να φάνε κάθε μέρα»…
Ακόμα και τις προσωπικές μάχες του για να ξεφύγει από το μόνο …«αντίπαλο» που δεν μπόρεσε να νικήσει ο Ντιέγκο επέλεξε να τις δώσει στο νησί της επανάστασης. Κατατρεγμένος ο ίδιος, βρέθηκε στην Κούβα του εμπάργκο που τον αγκάλιασε ως δικό της παιδί…
Η ευγνωμοσύνη του απέναντι στην Κούβα και τον Φιντέλ Κάστρο αποτυπώθηκαν στο κείμενο – κατάθεση ψυχής με το οποίο ο Ντιέγκο Μαραντόνα αποχαιρέτησε τον Φιντέλ Κάστρο. Ο Ντιέγκο έφυγε από τη ζωή την ίδια μέρα με τον Φιντελ, τέσσερα χρόνια μετά.
«Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, που με συμβούλευε, εκείνος που μου τηλεφωνούσε ανά πάσα στιγμή για να συζητήσουμε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ. Ποτέ δεν έκανε λάθος, για μένα ο Φιντέλ ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο μεγαλύτερος. Η καρδιά μου πονάει, γιατί ο κόσμος χάνει τον σοφότερο όλων.
Δεν μπορεί ο καθένας να θάψει μία δικτατορία και να αμφισβητήσει αντιμετωπίζοντας την αμερικανική αυτοκρατορία.
Δεν μπορεί ο καθένας να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δεν μπορεί ο καθένας να μειώσει την παιδική θνησιμότητα από 42% σε 4%.
Δεν μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει περισσότερους από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας 1 γιατρό για κάθε 130 άτομα, με το υψηλότερο ποσοστό των γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή του κόσμου, με 1.500 ξένους γιατρούς ανά έτος και 25.000 απόφοιτους ιατρικών σχολών από 84 χώρες.
Δεν μπορεί ο καθένα να στέλνει περισσότερους από 30.000 γιατρούς να εργάζονται σε περισσότερες από 68 χώρες σε όλο τον κόσμο, σε περίπου 600.000 αποστολές.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτιάξει τη μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να δημιουργήσει τη μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς το πρόβλημα των ναρκωτικών.
Δεν μπορεί ο καθένας να πετύχει να πηγαίνουν όλα τα παιδιά σχολείο.
Δεν μπορεί ο καθένας να ταξιδέψει στη χώρα του χωρίς να δει ένα παιδί να κοιμάται στον δρόμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να παρουσιάσει τη μόνη χώρα στον κόσμο που συναντά την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιτυγχάνει για τον λαό του 79 χρόνια προσδόκιμο ζωής.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει εμβόλια κατά του καρκίνου.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να έχει τη μόνη χώρα που εξαλείφθηκε η μετάδοση από τη μητέρα στο παιδί του ιού HIV.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να μαζέψει τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια στη Λατινική Αμερική.
Δεν μπορεί ο καθένας να έχει δεχτεί πάνω από 600 απόπειρες κατά της ζωής του και 11 πρόεδροι των ΗΠΑ να προσπαθούν να τον ανατρέψουν.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιβιώνει έπειτα από 50 χρόνια αποκλεισμού και οικονομικού πολέμου.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτάνει τα 90 του χρόνια, με πολύ εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπήθηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγήθηκε από τους άλλους, τους λίγους. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανείς είναι να τον αγνοήσει».