…αυτό κατήγγειλε μεταξύ άλλων η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματός της για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση των Γυναικών.
Συγκεκριμένα, η κ. Δάγκα μιλώντας σε εκδήλωση της κομματικής οργανώσεως Αιγάλεω με αφορμή το φρικτό περιστατικό του βιασμού της 12χρονης στον Κολωνό, ειπε:
«Τα φώτα πρέπει να στραφούν σε όλους εκείνους τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τους δράστες – “τέρατα” κι αφήνουν τα παιδιά ευάλωτα στην πολύμορφη βία, όπως αποκαλύπτεται και από τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν η ανήλικη και τα αδέρφια της», υπογράμμισε και στηλίτευσε την επιφανειακή και χοντροκομμένη «κόντρα» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους «πανελίστες» που μετατρέπουν καθημερινά σε «θέαμα» για τις τηλεοπτικές οθόνες τον ανθρώπινο πόνο.”
«Πώς προστατεύεται σήμερα από το κράτος ένα παιδί για να μην “πέσει στα χέρια” του ενός ή του άλλου “πολίτη υπεράνω πάσης υποψίας”, για να μπορεί να καταγγείλει τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις, αλλά και για να καταφέρει να επουλώσει τα τραύματά του;», αναρωτήθηκε η ομιλήτρια. Οπως ξεκαθάρισε, η ολόπλευρη προστασία των παιδιών «απαιτεί προσλήψεις ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες», προκειμένου στηρίζονται οι μαθητές και μαθήτριες, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς, αλλά και να εντοπίζονται έγκαιρα, με βάση τη δυνατότητα που παρέχει η επιστημονική γνώση, περιπτώσεις παιδιών που αντιμετωπίζουν βία και κακοποίηση. Απαιτείται ακόμα «δίκτυο υπηρεσιών με επίκεντρο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και πυρήνα το Κέντρο Υγείας», με μονάδες που να διασυνδέονται με την οικογένεια, τα σχολεία και τις σχολές, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους τόπους δουλειάς, τους τόπους άθλησης, τις μονάδες περίθαλψης ηλικιωμένων, και θα περιλαμβάνουν Κέντρο Ψυχικής Υγείας «με βασική προτεραιότητα την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες».
Κόντρα στις παραπάνω ανάγκες και δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, «το κράτος αποσύρεται όλο και περισσότερο από τη λειτουργία των απαραίτητων δομών για την πρόληψη της βίας και της κακοποίησης, την αντιμετώπιση του τραύματος, την προστασία των κακοποιημένων παιδιών και των παιδιών χωρίς οικογένεια», κατήγγειλε η Βιβή Δάγκα, ενώ «αναθέτει τέτοιες υπηρεσίες και υποδομές στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στις ΜΚΟ». Ετσι, το «αποδεκατισμένο» προσωπικό στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και των περιφερειών, που αποτελείται σε μεγάλο μέρος από συμβασιούχους, αδυνατεί εκ των πραγμάτων να ανταπεξέλθει στον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση και κακοποίηση, για επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης παιδιών. «Πρόκειται για καθήκοντα που αφορούν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή παιδιών και οικογενειών. Απαιτούν αρκετό χρόνο κοινωνικής έρευνας για να διεκπεραιωθούν με τον καλύτερο τρόπο», υπογράμμισε.
Αντίστοιχα, «ενώ καταγράφεται μεγάλη αύξηση των αιτημάτων για παιδοψυχίατρο, στην Αττική και σε όλη τη χώρα, τα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι αποδεκατισμένα και τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας αντιμετωπίζουν ελλείψεις που καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία τους». Μάλιστα, «σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο υπάρχουν μόνο δύο αυτόνομες μονάδες παιδοψυχιατρικής υγιεινής».
Στο φόντο της ανύπαρκτης οικονομικής, κοινωνικής, συμβουλευτικής και νομικής στήριξης από δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες, σχολίασε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «στην Ελλάδα καταγγέλλεται μόνο το 6% των βιασμών, περίπου 270 στις 4.500 απόπειρες, με τις καταδίκες να περιορίζονται στο 3% αυτών, δηλαδή μόλις σε εννέα περιπτώσεις». «Η ενοχή και η ντροπή των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών εκφράζουν το φόβο τους απέναντι στην αρένα και τη σήψη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας που μοιάζει απειλητική κι επικριτική για τα θύματα, με βάση τις αντίστοιχες κυρίαρχες αξίες, ήθη, αντιλήψεις», σχολίασε. Τον Γολγοθά των θυμάτων συμπληρώνουν η αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία στις σχετικές καταγγελίες, οι μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη των δραστών.
Αντίστοιχο τοπίο διαμορφώνεται όσον αφορά τα παιδιά που απομακρύνονται από επικίνδυνα οικογενειακά περιβάλλονται. Οι σχετικές εισαγγελικές εντολές αυξάνονται επίσης, αλλά οι θέσεις σε δομές φιλοξενίας, αντί να ενισχύονται, συρρικνώνονται. «Η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης, που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις, λογαριάζει ως “κόστος” τις ανάγκες αυτών των παιδιών που έχουν στερηθεί την οικογένειά τους ή ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, όπως είναι για παράδειγμα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί ή κακοποιηθεί από τις οικογένειές τους, μέλη άστεγων οικογενειών, παιδιά με γονείς τοξικοεξαρτημένους. Μιλάμε για παιδιά, που εξαιτίας των καταστάσεων που έχουν βιώσει σε τόσο τρυφερή ηλικία, χρειάζονται ιδιαίτερη ψυχοκοινωνική στήριξη από κατάλληλη διεπιστημονική ομάδα και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης», σημείωσε η Β. Δάγκα.
Η κυβέρνηση και η αρμόδια υφυπουργός, Δ. Μιχαηλίδου, «κομπάζουν» για το «κυβερνητικό έργο», όταν «ακόμα κι αυτές οι ελάχιστες δημόσιες δομές Προστασίας Παιδιού που έχουν απομείνει είναι αποδεκατισμένες από προσωπικό», όπως αναδείχθηκε και πρόσφατα με κινητοποίηση που οργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων στο κέντρο «Η Μητέρα και Παιδoπόλεις». Εξάλλου, τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούν την ίδια πολιτική στο ζήτημα της παιδικής προστασίας, διαφημίζοντας πως δήθεν «βάζουν τέλος στην ιδρυματική φροντίδα των παιδιών» και προωθούν την «οικογενειακού τύπου εναλλακτική φροντίδα», μέσα από την αναδοχή και την τεκνοθεσία. «Στις κυβερνητικές τους αποφάσεις, όμως, δεν υπάρχει ούτε λέξη για τους οικονομικούς – κοινωνικούς όρους που θα βοηθούσαν να μειωθούν τα αιτήματα προς την ιδρυματική φροντίδα. Αντίθετα, θεωρείται δεδομένο ότι στον ευαίσθητο τομέα της παιδικής προστασίας εμπλέκονται και θα συνεχίσουν να εμπλέκονται οι κάθε είδους ιδιώτες», κατήγγειλε η Βιβή Δάγκα και πρόσθεσε πως με την πολιτική αυτή «ουσιαστικά υποβαθμίζεται η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών της υιοθεσίας και της αναδοχής ως εναλλακτικού τύπου φροντίδα», χωρίς «εκπτώσεις» στα επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια.
Τέλος, η Βιβή Δάγκα απάντησε σε ερωτήσεις που τέθηκαν και ανέδειξε τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες με τις οποίες μια σειρά φορείς δίνουν «ανάσα» από τη δυσωδία και τη νοσηρότητα που αναδίδει η επικαιρότητα και υψώνουν «ασπίδα προστασίας» για κάθε παιδί και οικογένεια που υποφέρει. «Σας καλούμε να πολλαπλασιάσουμε τέτοιες δράσεις σε κάθε εργατικό σωματείο, σε κάθε ένωση αυτοαπασχολούμενων, στο γυναικείο σύλλογο της ΟΓΕ, σε κάθε σύλλογο γονέων και μαθητικό συμβούλιο, στους φοιτητικούς συλλόγους. Να μετατραπεί η οργή κι αγανάκτησή μας σε συλλογική δράση, αγωνιστική διεκδίκηση και αλληλεγγύη», τόνισε. Στον δρόμο του αγώνα, όπως εξήγησε, μπορεί κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος να διδαχθεί τις αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, να αναπτύξει τα απαραίτητα «αντισώματα» απέναντι στην αρένα και τη σήψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.