Η ημέρα που κανονικά έχει θεσπιστεί για να γιορτάζει ο καταναλωτής, η 15η Μαρτίου, τον βρίσκει να τρέχει να κρυφτεί από υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος, από τρελές αυξήσεις σε ζωτικής σημασίας, ουδόλως ελαστικά αγαθά, όπως το ρεύμα και τα καύσιμα. Τον βρίσκει επίσης να βιώνει σ’ ένα περιβάλλον πλήρους ανησυχίας και τρόμου. Αληθινού τρόμου! Πολέμου! Πολέμου που δε διεξάγεται μεν στον τόπο του, αλλά μόλις παραδίπλα.
Αυτές οι συνθήκες, σίγουρα δεν είναι ιδανικές για να γιορτάζει κανείς τη μέρα του καταναλωτή. Εξάλλου, σήμερα στην Ελλάδα, τα νούμερα από μόνα τους το αποδεικνύουν. Η πτώση της κατανάλωσης από την αρχή του χρόνου είναι θεαματική και μάλιστα, όσο περνάει ο καιρός διευρύνεται.
Οι καταναλωτές, δηλαδή όλοι μας, δείχνουμε μια καταπληκτική σοβαρότητα, θυσιάζοντας το σήμερα, για να διασφαλίσουμε το αύριο. Προσπαθούμε, τα ελάχιστα για τους πολλούς, τα λίγα παραπάνω για άλλους, να τα διαθέσουμε για να καλύψουμε τις υποχρεωτικές δαπάνες και αν μένει κάτι, να τα κρατήσουμε για το εντελώς αβέβαιο μέλλον. Αυτό δείχνει μια μετρημένη και υπεύθυνη καταναλωτική συμπεριφορά.
Η άλλη πλευρά όμως, η πλευρά του εμπορίου, οδηγείται σε αφανισμό. Πρώτον το λειτουργικό κόστος διατήρησης της επιχείρησης, για τους ίδιους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, έχει εξακοντιστεί σε ποσοστά, που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν το 50% (για τις επιχειρήσεις που το ρεύμα και τα καύσιμα συμμετέχουν σημαντικά στο λειτουργικό κόστος). Δεύτερον, ο καταναλωτής, που σήμερα «γιορτάζει», έχει με σωφροσύνη εγκαταλείψει, έστω προσωρινά, αυτή του την ιδιότητα και απέχει σχεδόν πλήρως από την κατανάλωση, με αποτέλεσμα η πτώση του τζίρου να υπερβαίνει σε πολλές περιπτώσεις και εκείνη των πιο σκληρών χρόνων της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας.
Αυτό το εκρηκτικό μείγμα συνεπάγεται για τις ούτως ή άλλως εξαντλημένες εμπορικές επιχειρήσεις (λόγω των συνθηκών των προηγούμενων ετών της κρίσης και της πανδημίας) πορεία προς την εξαφάνιση. Αυτό καταγράφηκε ξεκάθαρα το 2012 ως το 2015, τότε στη βαθιά κρίση. Το ίδιο προδιαγράφεται και τώρα.
Οι εμπορικές επιχειρήσεις, ιδίως οι πολύ μικρές, αυτή σε τη χρονική συγκυρία, πρέπει να χαρακτηριστούν όπως είναι η πραγματικότητα. ΕΥΑΛΩΤΕΣ.
Ακριβώς όπως τα νοικοκυριά. Και πρέπει να αντιμετωπιστούν ως τέτοιες. Ειδάλλως θα πρέπει ξεκάθαρα και τίμια να χαρακτηριστούν ΑΝΑΛΩΣΙΜΕΣ. Δε μπορεί να μην παίρνει θέση κανείς σε Ευρώπη και Ελλάδα γι’ αυτό το θέμα. Γιατί πίσω από τις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις, βρίσκονται άνθρωποι. Οικογένειες, που είναι και αυτές ΕΥΑΛΩΤΕΣ, διαλυμένες οικονομικά, με περιορισμένους τους ορίζοντες λόγω ανέχειας.
Η μέρα του καταναλωτή του 2022 πρέπει να γιορταστεί με στήριξη του ίδιου και της αγοράς στην οποία θα κληθεί αύριο να καταναλώσει. Τα μέτρα στήριξης που ορθά προαλείφονται για τον ΕΥΑΛΩΤΟ καταναλωτή, πρέπει να επεκταθούν και στην ΕΥΑΛΩΤΗ μικρή εμπορική επιχείρηση, που συμμετέχει ουσιαστικά στην κοινωνική συνοχή, ιδίως της περιφέρειας της χώρας μας, διατηρώντας ζωντανές αγορές.
Αλλιώς θα βρεθούμε μπροστά στο φαινόμενο να γιορτάζουμε με το καλό του χρόνου τη μέρα του καταναλωτή, χωρίς επιχειρήσεις να του προσφέρουν τα προς κατανάλωση αγαθά.
προηγούμενη ανάρτηση