Της Αναστασίας Πολίτη*
Oι παρακάτω σκέψεις και παρατηρήσεις γράφονται με φόντο τις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Απευθύνονται ιδιαίτερα στους συμπολίτες, τις φίλες και τους φίλους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, δημοκράτες, προοδευτικοί ή κομμουνιστές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εκλεγεί πρόσφατα, ωστόσο θα μπορούσε να διανύει την τελική ευθεία – αν και έχει ακόμη περιθώριο για να τελειοποιήσει την καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας. Όπως ήταν φυσικό, αναπτύσσονται αντιδράσεις. Ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους. Όλο και περισσότεροι οργισμένοι πολίτες εκφράζουν οδύνη και θυμό αναζητώντας κάποιο πολιτικό σχήμα ή συλλογικότητα, που να μπορεί να τους προστατεύσει μετά τις πρόσφατες ανθρωπιστικές, οικονομικές και οικολογικές καταστροφές. Μέσα στο εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα που προκύπτει από το φετινό καλοκαίρι, μετά την Πύλο, τις καταστροφικές πυρκαγιές και τις εξοντωτικές πλημμύρες, με την ακρίβεια να χτυπάει στο κόκκινο, με τις δημόσιες υπηρεσίες διαλυμένες, με τις εξώσεις πρώτης κατοικίας να συνεχίζονται και με νομοθετήματα για μεσαιωνικού τύπου πλαίσια εργασίας, θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι ο πρωθυπουργός, παρά το ωραίο του χαμόγελο, ίσως να γίνει κάποια στιγμή ανεπιθύμητος. Είναι πολύ πιθανό να πλησιάζει η ώρα της κυβερνητικής αλλαγής.
Έτσι, μπορεί να υποτεθεί ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα έχει προετοιμάσει την αναγκαία αλλαγή για νέο χαμόγελο, αλλαγή που γίνεται δεκτή με τις ευλογίες δεκάδων χιλιάδων καλοπροαίρετων -ίσως- αλλά αφελών -σίγουρα- συμπολιτών και φίλων που ξανακλήθηκαν στις κάλπες την Κυριακή 24 Σεπτέμβρη 2023, ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,να εκλέξουν τον πρόεδρο του, αφού ο Αλέξης Τσίπρας απεχώρησε αλά γαλλικά… Οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς και συμμετέχουν σε μια «δημοκρατική» διαδικασία μη νιώθοντας τον πολιτικό και ηθικό εξευτελισμό που υφίστανται. Την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, το αποτέλεσμα για την εκλογή προέδρου στο ΣΥΡΙΖA – ΠΣ θα έχει βγει. Ανεξάρτητα από το ποιος ή ποια θα έχει πάρει τo αξίωμα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ισχύουν τα εξής:
Ένας ωραίος νέος με αστραφτερό χαμόγελο, με άπταιστα αγγλικά, με σπουδές και με πείρα στα τραπεζικά- χρηματιστικά οικονομικά, που συγκινεί ίσως κάποιους δικαιωματικούς χώρους θα μπορούσε να γίνει ο νέος πρόεδρος του κόμματος της αυτοαποκαλούμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Ο νεαρός αυτός ηγέτης θα μπορούσε να γίνει στη συνέχεια πρωθυπουργός μιας μελλοντικής κυβέρνησης που θα ενώνει απολιτίκ, ΠΑΣΟΚους, ΣΥΡΙΖΑίους, κεντρώους και δεξιούς ψηφοφόρους και που θα προσπαθήσει να αποφορτίσει τις αντιδράσεις και τα κινήματα στους δρόμους, στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς, ίσως και με μικροεπιδόματα λίγο καλύτερα από τα σημερινά. Ο φιλάνθρωπος αυτός golden boy, συνεργάτης της Goldmann Sachs, έχει άριστες σχέσεις, γνωριμίες κι επαφές με τον επιχειρηματικό κόσμο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα. Τα συστημικά ΜΜΕ τον έχουν αποθεώσει. Για την προβολή του, ο ίδιος και το κόμμα του δεν ντράπηκαν να συλλήσουν το τεράστιο μνημείο σύμβολο της Μακρονήσου… Αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Αριστερά ή έστω με τη δημοκρατική συνείδηση αλλά το ερώτημα δεν απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τουλάχιστον όχι αυτούς που τον διοικούν.
Από την άλλη πλευρά, μια ωραία νέα, με μακρυά μαλλιά και κόκκινο κραγιόν, με γνώσεις και διδακτορικό στα οικονομικά, με έδρα στη Βουλή των Ελλήνων και κυρίως με πείρα υπουργού, ξαναζητά επίσης την ψήφο των οπαδών του κόμματος αξίας μόλις 2 ευρώ… Υποτίθεται ότι είναι πιο αριστερή από τον ωραίο νέο καθότι δεν μπήκε στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μόλις χτες. Επίσης, άλλη απόδειξη της αριστεροσύνης της: ζει στην Αθήνα και όχι στη Νέα Υόρκη. Ας μην μας υπενθυμίζουν ορισμένοι δύστροποι ότι, ως υπουργός, έχει εφαρμόσει ανάλγητα μέτρα σε μισθούς και συντάξεις – να είναι καλά ο «σύντροφος Κατρούγκαλος»…
Υποθέτω ότι οι πολιτικοί παρατηρητές από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εναλλαγή κυβερνήσεων που προέρχονται πότε από τον δεξιό/ακροδεξιό πόλο της αστικής «δημοκρατίας» πότε από τον λεγόμενο «αριστερό», δεν θα λειτουργεί πλέον, γιατί ο λεγόμενος «αριστερός», δηλαδή ο σοσιαλδημοκρατικός πόλος, έχει υποστεί διάσπαση και διάλυση μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και πρόσφατα και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στις πρόσφατες εκλογές, δεν υπάρχει ομοιογενής πόλος στην «αριστερά» όπου θα μπορούσε, μέσω της ψήφου, να διοχετευτεί και να ελεγχθεί η κοινωνική οργή, όπως έγινε το 2015. Η Ελλάδα όμως, για να εξυπηρετεί τα ξένα και ντόπια συμφέροντα χρειάζεται ένα σύστημα διπολικό: Δύο κόμματα, δύο πόλους, κατά το παράδειγμα των ΗΠΑ, με κάποιες έστω διαφορές, βλέπε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Και οι δύο πόλοι όμως πρέπει να εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα με την ίδια κρατική βία που πρέπει να επιβάλλεται πότε με το μαστίγιο και πότε με το γάντι. Δεν χρειάζονται μικρότερα κόμματα κυρίως αν αυτά δεν είναι συνεργάσιμα. Για το σύστημα, το ΚΚΕ είναι αχρείαστο κι επικίνδυνο… O «αριστερός» σοσιαλδημοκρατικός πόλος είναι αυτός που έπρεπε να ενισχυθεί. Γι’ αυτό μας προέκυψε ο αμερικανόφερτος υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Για να ισχυροποιήσει τον λεγόμενο «αριστερό» πόλο των Συριζαίων, εφόσον το ΠΑΣΟΚ είναι αδύνατον να σταθεί στα πόδια του. Bέβαια, έπρεπε να έχει απέναντι αντιπάλους για να γίνει η εκλογή μεταξύ υποψηφίων και να κρατιούνται οι δημοκρατικές προφάσεις. Και ποιον βρήκαν να βάλουν μεταξύ άλλων υποψήφιο στον πρώτο γύρο; Toν πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ…Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλο αυτό το κωμικοτραγικό γίγνεσθαι όπου έχει παγιδευτεί μεγάλο μέρος προοδευτικού κόσμου;
Η ”
ριζοσπαστική αριστερά» του ΣYΡΙΖΑ – ΠΣ παίζει χωρίς καμία τύψη το παιχνίδι του καπιταλισμού. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τρέχει πίσω από τις εξελίξεις ξέπνοη, χωρίς ουσιαστικό σχέδιο. Μόνη αντίσταση σε βάθος χρόνου το ΚΚΕ και τα κινήματα που είναι εδώ και που συνεχώς θα προκύπτουν, αλλά που χρειάζονται οργάνωση και μηχανισμούς αντίστασης για να μην καταρρακωθούν από την αστυνομική καταστολή και την κρατική βία. Το νέο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, της δήθεν ριζοσπαστικής αριστεράς, του δήθεν μεγάλου προοδευτικού κόμματος, που θα αντιμετωπίσει τη σημερινή κυβέρνηση του Μητσοτάκη, προβάλλεται ως ωραίο, νέο, καθαρό, γοητευτικό. Δεν είναι. Είναι παγίδα. Είναι η Σκύλα απέναντι στη Χάρυβδη. Είναι η υποκρισία και το ψέμα, είναι η υφαρπαγή της ορολογίας και των συμβόλων της Αριστεράς, η παραποίησή τους, η εκποίηση αγωνιστικών αρχών στον βωμό του συμφέροντος. Αυτό που αξίζει στο πολιτικό αυτό σχήμα είναι η απαξίωση και η εναποθέτησή του στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Εύχομαι όσα μέλη του βρίσκονται ακόμα παγιδευμένα εκεί, όσοι συμπολίτες, φίλες ή φίλοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, δημοκράτες, προοδευτικοί ή κομμουνιστές, έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει και υποφέρουν από τον εξευτελισμό και την εργαλειοποίησή τους, να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ τώρα. Να αναλογιστούν επίσης αν θα πρέπει να στηρίζουν από εδώ και πέρα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας – ΚΚΕ. Έστω και αν δεν συμφωνούν σε όλα – μόνο και μόνο γιατί το ΚΚΕ δεν γυρίζει το σακάκι του ανάποδα… Γιατί δεν θέτει θέμα προσώπων αλλά αρχών και αγώνων. Γιατί οι υποψήφιοί του είναι σεμνοί – όχι star…
Στις δημοτικές και περιφερειακές κάλπες την Κυριακή 8 Οκτώβρη, η ψήφος μας να πάει στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με υποψηφίους που στηρίζουν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Με παράδειγμα την Πάτρα, να κοκκινίσουν οι κάλπες ανά την Ελλάδα. Τέτοιοι είναι ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Πρωτούλης και ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας Νίκος Σοφιανός. Φτάνουν πια οι εξαπατήσεις και οι αυταπάτες. Με τα δικά μας καθαρά πρόσωπα και αποφασιστικά βλέμματα, αυτά των εργαζόμενων κι αγωνιζόμενων σκληρά, με τα βλέμματα των θυμάτων της φωτιάς και της νεροποντής καθώς και των εθελοντών σε όλα τα μέτωπα, με τα βλέμματα των αλληλέγγυων των κινημάτων, με ψυχή, με καρδιά και με νου, με την ψήφο και με τη δράση μας, να αποδομήσουμε τα ψεύτικα χαμόγελα κάθε είδους Σκύλλας και κάθε λογής Χάρυβδης.
*Η Αν. Πολίτη, είναι μητέρα δύο παιδιών, σκηνοθέτρια και ηθοποιός με σταδιοδρομία στη Γαλλία, πτυχιούχος οικονομικών επιστημών και θεατρολογίας