Τη μεγάλη κινητοποίηση των αρχών προκάλεσαν οκτώ περιπατητές που έχασαν τον προσανατολισμό τους στο Φαράγγι της Φόνισσας στο Ξυλόκαστρο.
Αμέσως κινητοποιήθηκαν και έσπευσαν πολλοί άντρες της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, διασώστες και ο σκύλος της ΕΜΑΚ και ξεκίνησαν τις αναζητήσεις. Πέρασαν μέσα στο φαράγγι και μετά από τρεις ώρες περίπου εντόπισαν τα οκτώ άτομα που ήταν όλοι καλά στην υγεία τους και τους μετέφεραν σε ασφαλές σημείο έξω από το φαράγγι και στη συνέχεια τους μετέφεραν στο Ξυλόκαστρο.
Η ρεματιά Φόνισσα, στην Κορινθία, πηγάζει λίγο πάνω απ’ το χωριό Ρέθι και εκβάλει στον Κορινθιακό Κόλπο, αμέσως μετά το χωριό Καμάρι Ξυλοκάστρου, δίπλα στις νεροτσουλήθρες “Ξένος”. Στο δρόμο της προς τη θάλασσα, παρουσιάζει δύο στενά τμήματα, ένα πριν το χωριό Αμφιθέα (παχύ σκούρο καφέ βέλος με τον αριθμό 2, στο χάρτη που ακολουθεί) και ένα δυτικά του “βουνού της Παναγίας” (έτσι λέμε το βουνό που στην κορυφή του βρίσκεται η Ι. Μονή Παναγίας Κορυφής -πανηγυρίζει της Ζωοδόχου Πηγής).
Το φαράγγι είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με καταβάσεις φαραγγιών (canyoning) σαν το πιο επικίνδυνο φαράγγι της Ελλάδας.
Ο λόγος είναι ότι, όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης (Δ), η Φόνισσα έχει 4Δ, με μέγιστο το 5Δ! Απ’ ο,τι κατάλαβα, το 5Δ αφορά τις περιπτώσεις που δεν μπορείς να διαφύγεις ούτε …πετώντας (διαφυγή από αέρος εννοώ -π.χ. όταν σου ρίξουν ένα σχοινί), δηλαδή τις περιπτώσεις σπηλαίων (μάλιστα, ένα τμήμα του φαραγγιού της Φόνισσας είναι σπηλιά!).
Άλλωστε, το όνομα “Φόνισσα” δεν παραπέμπει σε κάποιο πρόσωπο που συνδέεται με το ρέμα, αλλά είναι η ονομασία της ίδιας της ρεματιάς, αφού φονεύει οτιδήποτε βρεθεί μέσα στο στενό και με αρνητικές κλίσεις στα τοιχώματά του φαράγγι της, έτσι και κατεβάσει νερό, ακόμα και κατσίκι! Τα σημάδια του νερού, κοντά στα 6 μέτρα ύψος, το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα (μόνο πετούμενο μπορεί να γλυτώσει).
Η Φόνισσα αποτελεί ρέμα εποχιακής ροής (χείμαρρο), οπότε το καλοκαίρι ξεραίνεται. Η λεκάνη απορροής του (η περιοχή από την οποία συγκεντρώνει να νερά του) είναι χωμάτινου υποστρώματος, με συνέπεια να μεταφέρει πολλή λάσπη. Αυτό έχει δύο αποτελέσματα: α) Το να μην πραγματοποιηθεί η δημιουργία τεχνητής λίμνης, με σκοπό την άρδευση, που θα γινόταν με φράξιμο του -έτσι κι αλλιώς πολύ στενού (3-4 μέτρα)- νότιου ανοίγματος του φαραγγιού, αφού, πολύ σύντομα, αυτή η λίμνη θα γέμιζε με λάσπη (να διώξεις τη λάσπη και να κρατήσεις το νερό …δεν γίνεται!). β) Το να μην ισχύουν οι συνηθισμένες ενδείξεις στους ειδικούς χάρτες για την κατάβαση φαραγγιών, ειδικά για τα άλματα (jump), αφού, η λιμνούλα του μικρού καταρράκτη που τη μια χρονιά μπορούσες να πηδήξεις μέσα της, την επόμενη χρονιά μπορεί να έχει γεμίσει με λάσπη, κορμούς ή ακόμα και βράχια, οπότε ένα τέτοιο άλμα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.