Σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη ο Μάνος Χατζιδάκις εξέφρασε την άποψη του για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Τα όσα είχε πει είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και είχαν ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το θέμα. Συγκεκριμένα είχε τονίσει:
«Επειδή είμαστε, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας.
Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κ.τλ. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Ασε και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.
Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Μια ακόμα αιρετική άποψη εξέφρασε και ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή.
Χαρακτηριστικά τόνισε: “Θα ήθελα να πω κάτι στα νέα παιδιά. Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Ο πόλεμος αυτός ήταν απέναντι σε μια παραδοσιακά φιλική μας χώρα η οποία έτυχε εκείνο τον καιρό να είναι φασιστική. Ένας πόλεμος που δεν ξανάγινε με αυτή την χώρα. Δεν είναι παραδοσιακός εχθρός μας η Ιταλία. Ήταν ένας παράλογος πόλεμος από αυτή την άποψη.
Ο εορτασμός λοιπόν αυτού του παραλόγου πολέμου, ιστορικά παραλόγου, άρχισε στη διάρκεια της Κατοχης από το ΕΑΜ. Και για να το πούμε καλύτερα από τους κομμουνιστές οι οποίοι θεωρούσαν το δικό τους κίνημα, τη δική τους αντίσταση συνέχεια εκείνου του πολέμου.
Εκείνοι λοιπόν ατύπως γιόρταζαν αυτή την επέτειο. Από τη Βάρκιζα και μετά το μεταβατικό εκείνο παλαβό κράτος, που προσπαθούσε να φτιαχτεί, συνέχισε να γιορτάζει αυτό που γιόρταζαν οι κομμουνιστές ή οι ΕΑΜίτες λίγο πριν.
Και έρχεται το μεγάλο γεγονός του 1948, το Σχέδιο Μάρσαλ οπότε το επίσημο κράτος καθιερώνει επισήμως τη γιορτή αυτή διότι πλέον έπρεπε να πάρει τα χρήματα του Σχεδίου. Έπρεπε λοιπόν να έχει κάτι επίσημο για να δικαιολογήσει τα χρήματα που θα πάρει. Έπρεπε δηλαδή να αποδείξει στους συμμάχους ότι η Ελλάδα έκανε πράγματι κάτι πολύ σπουδαίο και ότι δικαιούται να πάρει χρήματα. Και τα πήρε τα χρήματα βέβαια. Αυτά τα τρία στάδια πέρασε αυτή η γιορτή.
Την καθιέρωσαν οι κομμουνιστές, την περιέλαβε το μεταβατικό κράτος μετά την Βάρκιζα γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και τελικά έγινε χρηματιστήριο για να φάμε τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ και να υπάρξουν οι περιβόητες παγωμένες πιστώσεις, που ακόμα είναι παγωμένες.
Κάποια αρπαχτικά δηλαδή ρήμαξαν αυτά τα χρήματα από το Σχέδιο και τα λεφτά τα χρωστούν ακόμα. Ούτως πως φαγώθηκαν τα λεφτά αυτά, ούτως πως γιορτάζουμε ακόμα τη γιορτή αυτή προς τιμήν αυτών των αρπακτικών”.