Παρά το γεγονός ότι δεν επιτράπηκε η συμμετοχή κόσμου στην περιφορά της Αγίας εικόνας του Αγίου Δημητρίου στην Μεσσήνη, η τελετή ήταν άκρως κατανυκτική. Η αρχή της λιτανείας της Εικόνας του Αγίου έγινε το 1912 με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, κατά την ημέρα της εορτής του. Όταν έφτασε το τηλεγράφημα με τη χαρμόσυνη είδηση, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο τότε εφημέριος του ναού Ιερεύς Γεώργιος Ζαφειρόπουλος (Παπανάσος), μαζί με τους υπόλοιπους Ιερείς της πόλεως και το εκκλησίασμα, πήραν στα χέρια τους την Εικόνα του Αγίου Δημητρίου και κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Αλωνίων, όπως λεγόταν τότε η σημερινή κεντρική πλατεία. Εκεί έκαναν Δοξολογία και ευχαρίστησαν το Θεό και τον Άγιο Δημήτριο για το γεγονός, όχι μόνο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, αλλά κυρίως γιατί αυτό έγινε χωρίς μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.
Όλος ο μάχιμος ανδρικός πληθυσμός της πόλεως τότε, όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας, βρισκόταν στο πολεμικό μέτωπο και ήταν θαυμαστό το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη πάρθηκε «χωρίς να λυθεί μύτη», μιας και η Μεσσήνη έχει να επιδείξει μεγάλο αριθμό θυμάτων κατά την περίοδο αυτή των Βαλκανικών πολέμων. Κατόπιν, μέσω των μαγαζιών της κάτω αγοράς, η Εικόνα ξαναγύρισε στο ναό συνοδευόμενη από τον ενθουσιασμένο και κατασυγκινημένο κόσμο που άφηνε κάθε εργασία που έκανε και έτρεχε να συμμετάσχει στην πανηγυρική αυτή και ευχαριστηριακή λιτανεία.
Από τότε μέχρι σήμερα, η λιτάνευση της Εικόνας γίνεται συνεχώς με μόνο μία μικρή διακοπή λίγων ετών κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920 (1929 ή 1930) μέχρι το 1933. Ακόμη και στα χρόνια της Ιταλο-Γερμανικής κατοχής, το τότε Εκκλησιαστικό Συμβούλιο πέτυχε να πάρει άδεια για την περιφορά της. Κατά τα πρώτα χρόνια, η λιτανεία γινόταν με πιο λαϊκό τρόπο, με τα παραδοσιακά όργανα να ηγούνται της όλης πορείας και να δίνουν καθ’ όλη τη διάρκειά της έναν ενθουσιώδη και πανηγυρικό τόνο.
Με τη φροντίδα του Ιερέα Βασιλείου Μαυροειδή, άρχισε να γίνεται πάλι από το 1934 η λιτάνευση της Εικόνας του Αγίου και να διοργανώνεται με πιο επίσημο τρόπο, με τη συμμετοχή των αρχών του τόπου, των σχολείων της πόλεως και, μετά την Κατοχή, με συμμετοχή τιμητικού στρατιωτικού αγήματος. Από τότε, τα παραδοσιακά όργανα αντικαταστάθηκαν από τη Φιλαρμονική του Δήμου, η οποία παιανίζει μέχρι σήμερα.