Στο ιστορικό μυθιστόρημά μας, που αναζητεί την αιτία αποξένωσης του Ελληνα πολίτη από το κράτος του και στο οποίο αυτός αναγκάζεται τελικά να εκπέσει του τίτλου του πολίτη μετατρεπόμενος σε παρία, πρωταγωνιστεί ως κατέχων την εξουσία ο απόγονος μιας οικογένειας που ο πατέρας του ήταν ενεργός στην ελληνική πολιτική σκηνή για περίπου εξήντα χρόνια.
Η εμπλοκή της οικογένειάς του στην καθημερινότητα του ελληνικού λαού είναι σημαντική και καθοριστική, καθότι για δεκαετίες τα μέλη της δραστηριοποιούνται στην εκτελεστική εξουσία κατέχοντας σημαντικές θέσεις με δυνατότητα εισήγησης και ψήφισης νομοθετημάτων. Οι εξουσιαστικοί θώκοι που τους προσέφερε ο ελληνικός λαός, μαζί με τους συχνά υπουργοποιημένους παρατρεχάμενούς τους, τους έδωσαν τη δυνατότητα να απαξιώνουν και τελικά να εξαφανίζουν επιχειρήσεις και γενικότερα δομές δημόσιου συμφέροντος, προς όφελος των χορηγών τους για τη συντήρηση του εκλογικού μηχανισμού ανάδειξης και διατήρησής τους στην εξουσία.
Επί δεκαετίες ο μηχανισμός αυτός διατηρεί την οικογένεια στην εξουσία σε ένα είδος άτυπης βασιλείας. Μιας εξουσίας που στην προκειμένη περίπτωση έχει περισσότερο από τη βασιλεία διεισδυτικά στη λαϊκή καθημερινότητα χαρακτηριστικά, καθότι η εγκατάστασή της διαθέτει την επίφαση της λαϊκής ψήφου.
Υπάρχουν και άλλες οικογένειες που νέμονται την εξουσία στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά καμία δεν έχει επιτύχει την έκταση των τομέων δραστηριοποίησης της συγκεκριμένης, που ξεκινά από την κεντρική κυβέρνηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και φτάνει μέχρι τις ΜΚΟ.
Με τον τρόπο αυτόν έχει εξασφαλίσει ότι με τη μία ή με την άλλη μορφή δραστηριοποίησής της, εκμεταλλευόμενη τη λογική των περιστρεφόμενων θυρών, θα βρίσκεται για πάντα παρούσα στα ελληνικά πράγματα. Στην προσπάθειά της αυτή διαθέτει και την αμέριστη συνδρομή του «ξένου παράγοντα» που έχει δει σε αυτήν τον «προβλέψιμο» υποστηρικτή των συμφερόντων του. Η σιγουριά μάλιστα που διακατέχει την αιώνια και «ελέω Θεού» εξουσία της οικογένειας στην Ελλάδα, την οδηγεί στο σύνδρομο της ύβρεως, ένεκα του οποίου, εκτός του ότι διαβιώνοντας σε μια «φούσκα» χειροκροτητών απολύει την αίσθηση της πραγματικότητας, αισθάνεται και τον ελληνικό λαό και γενικότερα την ελληνική επικράτεια ως ιδιοκτησία της.
Στη λογική βέβαια αυτή ο λαός δεν θα πρέπει να αποτελείται από ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες, καθότι αυτό δημιουργεί πρόβλημα στον γενικότερο σχεδιασμό της, αλλά από παρίες, εξαθλιωμένους και τρομοκρατημένους υπηκόους, δεμένους με δάνεια και κατασταλτικούς νόμους και πρακτικές. Στο πλαίσιο αυτό κάθε σημαντική απόκλιση από τη συνήθη καθημερινότητα των «υπηκόων» που τους προκαλεί ανασφάλεια, όπως πανδημίες ή «φυσικές καταστροφές», είναι ευπρόσδεκτη, γιατί στο τέλος της ημέρας όλες αυτές, σε μια σκόπιμα αντιπαραγωγική χώρα, θα καταλήξουν στην παραγωγή χρεωμένων ατόμων, που θα ζουν με επιδόματα και θα ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον τους, συντηρώντας ταυτόχρονα τον προαναφερθέντα πελατειακό ψηφοθηρικό μηχανισμό.
Σε συνέχεια του σεναρίου του μυθιστορήματος εμφανίζεται μια οικογένεια της επαρχίας, που ακολούθησε τις οδηγίες εκκένωσης της περιοχής της κατά την περίοδο μιας δασικής πυρκαγιάς και επιστρέφοντας ανακαλύπτει την κύρια κατοικία της κατεστραμμένη από την πυρκαγιά. Η οικογένεια εκτός από το σπίτι της έχει χάσει και τα προγονικά κειμήλιά της, τις φωτογραφίες της, με λίγα λόγια την ιστορία της, καθώς και τις προσόδους της λόγω καταστροφής των καλλιεργειών της και γενικότερα του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου της. Παραμένουμε όμως στο κτίσμα, το οποίο ήδη δεσμεύεται από ένα, εξυπηρετούμενο ή μη, στεγαστικό δάνειο. Αυτή η άνεργη και «ζομπιοειδής» οικογένεια δικαιούται κάποιο ποσό για αποκατάσταση της ζημίας της. Με το ποσό αυτό και με διάφορα τερτίπια που υποχρεώνεται να ακολουθήσει, ξεχρεώνει τα υφιστάμενα δάνειά της και πουλά την απαξιωμένη ιδιοκτησία της σε κάποιο επιτήδειο και νομοθετικά κατοχυρωμένο ίδρυμα, αποταμιεύοντας ένα μικρό ποσό, το οποίο μόλις φτάνει να μισθώσει ένα διαμέρισμα στην πόλη, την Αθήνα, αποτελώντας και αυτή μία από πολλές περιπτώσεις εσωτερικής μετανάστευσης, αλλά και το υπόδειγμα του προαναφερόμενου τρομοκρατημένου και εξαρτημένου «υπηκόου». Του υπηκόου/παρία που ανησυχεί για το μέλλον του ίδιου και των απογόνων του και αναζητεί την ασφάλειά του στον πελατειακό ψηφοθηρικό μηχανισμό της εξουσίας, συντηρώντας τον και αυξάνοντας ταυτόχρονα, επίπλαστα, τον δείκτη ανάπτυξης σε μια χώρα όπου τα νούμερα και οι «οικογένειες» ευημερούν σε βάρος των πολιτών της.
Οποιαδήποτε ομοιότητα των παραπάνω με πρόσωπα, καταστάσεις ή πράγματα είναι απλά συμπτωματική.
Δημήτρης Παντελάτος Υποπτέραρχος (Ι) ε.α.