«ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΩΝ ΜΟΥ»
Φίλες και Φίλοι,
Η δικαιοσύνη επικράτησε και οι προσπάθειες των συκοφαντών μου αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμ.1430/2024 απόφασή του, έκανε δεκτή την από 30.1.2020 αγωγή μου για συκοφαντική δυσφήμιση κατά δέκα (10) εκλεγμένων στελεχών της παράταξης της Δ.Α.Σ (Π.Α.ΜΕ) στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ. Μέσα από ένα δίκαιο και διαφανές δικαστικό σύστημα, οι εν λόγω άνθρωποι καταδικάστηκαν για τα ψεύδη, τις εξυβρίσεις και τις παραπληροφορήσεις που είχαν διαδώσει με σκοπό να υπονομεύσουν τη φήμη και το έργο μου. Και οι δέκα καταδικάστηκαν πρωτοδίκως και τους επιδικάστηκε χρηματική αποζημίωση για όσα διέδιδαν εναντίον μου, εντός και εκτός Ελλάδας, στην απόπειρά τους να «νομιμοποιήσουν» πολιτικά, τα βίαια επεισόδια σε βάρος των εκλογικών συνεδρίων Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ.
Πριν από κάθε άλλη αναφορά, την παραπάνω απόφαση την αφιερώνω στην οικογένειά μου, τη σύζυγο και τα τρία παιδιά μου, οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα εξαιτίας όσων συκοφαντικών διέδιδαν με απίστευτη ένταση και μένος οι εναγόμενοι και οι κομματικοί – παραταξιακοί τους φίλοι εναντίον μου. Όπως είχε πει και ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας H. Jackson Brown: «Να ζεις με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν τα παιδιά σου σκέφτονται για δικαιοσύνη, φροντίδα και ακεραιότητα, να σκέφτονται εσένα».
Επίσης, η απόφαση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους όσοι, φίλοι, συνάδελφοι, σύντροφοι και συγγενείς, δεν αμφισβήτησαν ούτε μια στιγμή την τιμιότητα, την ηθική και την καθαρότητα της συνδικαλιστικής μου σκέψης και δράσης. Σε όλους όσοι με αγάπη με περιβάλαν στα δύσκολα, δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς και δεν έβαλαν στο ζύγι του συνδικαλιστικού «παζαριού» αρχές και αξίες. Σε όλους όσοι υπηρετούν το συνδικαλισμό των συνδικάτων και των εργαζομένων και όχι το συνδικαλισμό…των συνδικαλιστών.
Δεδομένου λοιπόν ότι τ’ όνομα μου είναι γνωστό στο συνδικαλιστικό χώρο, οι αποδιδόμενες σε εμένα συκοφαντίες των στελεχών της Δ.Α.Σ, αφενός μεν κέντρισαν την κοινή γνώμη αφετέρου στάθηκαν αιτία να γίνω δέκτης απειλητικών για εμένα και την οικογένειά μου ενεργειών από «θερμόαιμους» που, μη γνωρίζοντάς με, πίστεψαν τα ψεύδη που οι εναγόμενοι μου προσήψαν. Στάθηκαν αιτία για τον ανηλεή ξυλοδαρμό μου από εκατοντάδες κομματικούς τραμπούκους μέσα στην αίθουσα Γενικών Συνελεύσεων του υπό κατάληψη (έως και σήμερα) Εργατικού Κέντρου Πάτρας. Κάποιοι δε έφτασαν σε σημείο να βρεθούν μέχρι και έξω από την εξώπορτα του σπιτιού μου, κλωτσώντας την μέσα στα άγρια χαράματα, πετώντας απειλητικά για εμένα και την οικογένειά μου τρικάκια, κάνοντας απειλητικά τηλεφωνήματα στο σταθερό του σπιτιού μου, στέλνοντας απειλητικά μηνύματα στο προσωπικό μου κινητό και στα social media, ενώ ακόμα χειρότερη ήταν η κατάσταση και στην καθημερινότητα των δικών μου ανθρώπων, κυρίως της συζύγου και των παιδιών μου. Συγκλονιστική ήταν η μέρα που εγώ και η σύζυγός μου πληροφορηθήκαμε όλα όσα για μήνες βίωνε στο σχολείο ένα εκ των τριών παιδιών μας, από συμμαθητές και διδάσκοντες…«επηρεασμένους» από την αρνητική δημοσιότητα και τον πόλεμο λάσπης που δεχόμουν εγώ προσωπικά. Δεν είναι δα και εύκολα διαχειρίσιμο να σου λέει το παιδί σου: «Μπαμπά γιατί τα βάζουν μαζί μου; Δεν τους έχω κάνει κάτι και συνεχώς τα βάζουν μαζί μου, γιατί έχουν πρόβλημα μαζί σου».
Την περίοδο λοιπόν 2017-2020, το Π.Α.ΜΕ και η παράταξή του στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ, εξαπέλυσαν έναν πρωτοφανή πόλεμο λάσπης εναντίον μου, διασύροντάς με στο πανελλήνιο, αλλά και στο εξωτερικό, με αναληθείς και ανυπόστατους ισχυρισμούς, καθώς και διάδοση ψευδών γεγονότων, τα οποία αντικειμενικώς έθιξαν βαρύτατα την τιμή και την υπόληψή μου, περιείχαν δε αναίτια ονειδισμό και αμφισβήτηση της προσωπικότητάς μου. Πλήθος δε αναληθών αναφορών τους προς το πρόσωπό μου με καθιστούσαν ύποπτο, ότι δήθεν μετέρχομαι ανέντιμες και ανήθικες μεθόδους, κλονίζοντας απαξιωτικά την ιδιότητά μου ως συνδικαλισμένου εργαζόμενου και αποδίδοντάς μου εργοδοτικές ενέργειες που κατέτειναν τάχα στην εξυπηρέτηση προσωπικών μου φιλοδοξιών και συμφερόντων, εις βάρος της εργασίας, των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των συναδέλφων που ως μαχόμενος συνδικαλιστής εκπροσωπώ.
Συγκεκριμένα, πέρα από τις εκατοντάδες ανυπόγραφες ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις σε κομματικά – παραταξιακά προσκείμενα Μ.Μ.Ε και sites, έφτασαν σε σημείο να αποστείλουν ενυπόγραφη επιστολή στα Κυπριακά Συνδικάτα, η οποία βρίθει ψευδών στοιχείων, εντάσσοντάς με σε μία ομάδα, που ηγείται της ΓΣΕΕ και την οποία οι ίδιοι αποκαλούσαν «συνδικαλιστική μαφία», ενώ ισχυρίζονταν ότι ψευδεπίγραφα παρουσιάζομαι ως συνδικαλιστής, καθώς φέρω δήθεν την ιδιότητα «εργοδότη ελληνικών και κυπριακών επιχειρήσεων». Επιπλέον, μου καταλόγιζαν ότι ως μέλος της ομάδας αυτής επιχείρησα να αλλοιώσω το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών του 37ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ, παρουσιάζοντας ως αντιπροσώπους των εργαζομένων διευθυντικά στελέχη, συμμετέχοντας σε νοθείες και παρουσίαση ψεύτικων στοιχείων σωματείων, ενώ δεν δίστασαν να με εμφανίσουν και ως αναμεμειγμένο σε καταγγελίες για διαχείριση εκατομμυρίων ευρώ. Επίσης μου καταλόγιζαν ότι ως μέλος αυτής της «συνδικαλιστικής μαφίας», στην οποία με ενέτασσαν, συνέπραξα στο να γίνει ένα συνέδριο – παρωδία στην Ρόδο, αφού πρώτα είχα δήθεν συμβάλει στην μη έναρξη του συνεδρίου στην Καλαμάτα. Κατά τρόπο δε πλήρως συκοφαντικό και προσβλητικό κατέληγαν ότι αυτή η ομάδα, στη οποία εγώ δήθεν συμμετείχα, πήγε στην Ρόδο και μάζεψε κάθε μπράβο, φουσκωτό, σεκιούριτι και πήρε σβάρνα τις σχολές πολεμικών τεχνών για να φτιάξει ένα φρούριο, μακριά από εργαζομένους και να επιβάλει ένα συνέδριο – παρωδία με εργοδότες και αφεντικά. Μάλιστα συνεχίζοντας τον παραλογισμό και το παραλήρημα ανέφεραν ότι η ομάδα αυτή «στηρίχθηκε από τους φασίστες – δολοφόνους της Χρυσής Αυγής».
Και ενώ όλα τα ανωτέρω τ’ ανέφεραν στρεφόμενοι κατά της ομάδας αυτής, στην οποία ονομαστικά με ένταξαν, εν συνεχεία δεν παρέλειψαν να προσάψουν και αποκλειστικά σε εμένα κατηγορίες, διατεινόμενοι ότι είναι προκλητική η διατήρησή μου στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, καθώς όπως ψευδώς ανέφεραν ήμουν τάχα «πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και μέτοχος σε διάφορες εταιρείες, ελληνικές και κυπριακές –και άρα όχι εργαζόμενος» και ότι τάχα έχω «καταγγελθεί για τη χρήση οπλισμένων μπράβων εναντίον συνδικαλιστών στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων». Κι όλα τα παραπάνω υποτίθεται ότι τα έπραττα εγώ, που εκείνη την περίοδο ήμουν ένα απλό μέλος του 45μελούς Διοικητικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, δίχως τότε να είμαι καν εκλεγμένος στο στενό πυρήνα της ηγετικής ομάδας, στην Εκτελεστική Επιτροπή και στο Προεδρείο αυτής.
Τίποτα βεβαίως από τα ανωτέρω δεν ήταν αληθή, ωστόσο οι εναγόμενοι ενυπόγραφα βεβαίωναν εν γνώσει της αναλήθειάς τους τα ανωτέρω ψεύδη στην επίδικη επιστολή τους, την οποία εν συνεχεία διέρρευσαν στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα οι προσβλητικοί και συκοφαντικοί για το πρόσωπό μου χαρακτηρισμοί να αναπαραχθούν με φρενήρη ρυθμό σε πληθώρα ιστοσελίδων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πέραν δε αυτού τα παραπάνω ψεύδη οι εναγόμενοι με σκοπό να με πλήξουν προσωπικά, τα επαναλάμβαναν σε κάθε ευκαιρία, είτε σε μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε σε συλλογικές διαδικασίες, όπως συνέδρια συνδικαλιστικών οργανώσεων, γενικές συνελεύσεις, απεργιακές συγκεντρώσεις, στους δρόμους, στις γειτονιές, παντού. Παντού τ’ όνομα μου πρόβαλε ως κάτι διαβολικό, που ευθύνεται για κάθε «αμάρτημα» του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας…ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα…
Η πραγματικότητα βεβαίως ήταν παντελώς διαφορετική, ενώ όλα ξεκίνησαν από την προσπάθεια της συγκεκριμένης συνδικαλιστικής παράταξης, υποστηριζόμενης από τους εναγομένους, να ματαιωθούν οι αρξάμενες αρχαιρεσιακές διαδικασίες προς ανάδειξη οργάνων σε συγκεκριμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσπάθησαν να ματαιώσουν τις εκλογικές διαδικασίες πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων, στις οποίες έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να επικρατήσουν, ενώ την τακτική αυτή εφάρμοσαν τελικώς και στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, το οποίο διέλυσαν αφήνοντας τον κόσμο της εργασίας επί μακρόν χωρίς τακτική εκπροσώπηση.
Προς δικαιολόγηση δε των ως άνω ενεργειών, οι συγκεκριμένες δυνάμεις που ματαίωναν τα νομίμως προκηρυχθέντα συνέδρια, ανέπτυσσαν τη δικαιολογία ότι δεν επέτρεπαν τη διεξαγωγή τους, καθώς οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις διοικούνταν από «συνδικαλιστική μαφία», η οποία επέβαλε σε αυτά την παρουσία δήθεν εργοδοτών και τη συμμετοχή νόθων και ψεύτικων σωματείων, ενώ κατηγορούσαν τις νομίμως εκλεγμένες διοικήσεις για συνεργασία με εργοδότες, αφεντικά, φουσκωτούς, μπράβους και φασίστες. Τις κατηγορίες αυτές τις απέδιδαν σ’ εμένα ατομικά.
Βάλλοντας δε αποκλειστικά εναντίον μου και προκειμένου να υποστηρίξουν την αβάσιμη κατηγορία τους ότι ήμουν τάχα εργοδότης και ότι δεν θα έπρεπε να συμμετέχω στο συνδικαλιστικό κίνημα, με κατηγόρησαν ως ιδιοκτήτη επιχειρήσεων στην Κύπρο, παρότι πολύ καλά γνώριζαν ότι εγώ καμία επιχείρηση δεν διατηρούσα ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο ούτε σε καμία άλλη χώρα. Το μόνο συλλογικό όργανο, στο οποίο συμμετείχα, ήταν το νομικό πρόσωπο συλλογικών συμφερόντων των εργαζομένων του καζίνο Ρίο, στο οποίο εργαζόμουν, όντας απλήρωτος πολλούς μήνες από τον εργοδότη μου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια των 210 εργαζομένων της επιχείρησης να τη διασώσουν από την καταστροφή και να επιβάλλουν «εργατικό έλεγχο». Και το πετύχαμε, καθώς για το διάστημα (2016-2017) που στην επιχείρηση ο έλεγχος πραγματοποιείτο παράλληλα και από ελεγκτές οικονομικής διαχείρισης που οι εργαζόμενοι διόριζαν, το καζίνο περιόρισε σημαντικά τις ζημιές του και για πάρα πολλούς μήνες είχε καταφέρει τον επιδιωκόμενο ισοσκελισμό εσόδων – εξόδων (break even), δίχως να μειωθούν οι θέσεις εργασίας και δίχως να περιοριστούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων, δίνοντας ελπίδα στις εκατοντάδες οικογένειες για τη συνέχιση της εργασίας τους.
Τελικά, αυτός ο πόλεμος λάσπης πέτυχε το στόχο του. Ο πραγματικός εργοδότης μας, με βασικό «όπλο» και πρόσχημα την κατασυκοφάντηση του πρωτοποριακού σχήματος «εργατικού ελέγχου» που είχαμε δημιουργήσει οι εργαζόμενοι του καζίνο Ρίο, υπαναχώρησε από τις συμβατικές του δεσμεύσεις απέναντι στους εργαζόμενους, ξαναπήρε τον πλήρη έλεγχο της επιχείρησης, αποκτώντας ανέλεγκτη πρόσβαση στη διαχείριση της ρευστότητά της, δημιουργώντας νέα χρέη 35 – 40 εκ. ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα το καζίνο να βάλει οριστικό «λουκέτο» τον Ιούνιο του 2023 και 210 άνθρωποι να βρεθούμε στο δρόμο μετά από 28 χρόνια εργασίας.
Φίλες και Φίλοι,
Η μεγάλη απειλή για τα συνδικάτα προέρχεται για άλλη μια φορά από το φανατισμό, δηλαδή από την τυφλή πίστη ορισμένων στη δική τους αλήθεια και από την πεποίθηση ότι αυτή μπορεί να επιβληθεί με τη βία.
Με την υπόθεση αυτή να έχει λήξει θετικά (ελπίζω και οριστικά), συνεχίζω μαζί σας ακάματος στο έργο μας, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και αφοσίωση προς τους σκοπούς μας. Η αλήθεια και η διαφάνεια θα παραμείνουν πάντα τα θεμέλια της δράσης μου. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τον συνδικαλισμό της ηθικής και της αξιοσύνης σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Ο σεβασμός στις αρχές της ηθικής και της δικαιοσύνης αποτελεί το θεμέλιο για έναν δίκαιο και βιώσιμο κόσμο. Ο συνδικαλισμός αυτός δεν είναι μόνο μια ιδεολογία, αλλά μια διαρκής πρακτική προσέγγιση. Ο συνδικαλισμός της ηθικής και της αξιοσύνης απαιτεί από εμάς ν’ αναλαμβάνουμε προσωπική ευθύνη για τις πράξεις μας και τις συνέπειές τους. Σημαίνει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να διορθώνουμε το δρόμο μας όταν αποκλίνουμε από τις αρχές αυτές. Μόνο μέσω της δέσμευσής μας για την ηθική και την αξιοσύνη μπορούμε να κατασκευάσουμε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη είναι εγγυημένη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια σεβαστή.
Και να μην ξεχνάμε! Εκεί όπου οι δημοκρατικοί κανόνες γίνονται σεβαστοί, ο αντίπαλος δεν θεωρείται «εχθρός» που πρέπει να εξοντωθεί, αλλά αυτός που μας αντιπολιτεύεται. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να διαρκεί επί μακρόν η Δημοκρατία δίχως να γίνει ήθος και συμπεριφορά!!
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,
Δημήτρης Καραγεωργόπουλος
Γραμματέας Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων ΓΣΕΕ